Gerçi Libyalılar ekmeğin kabuğunu yer içini torbalara doldurup doğru çöpe atarlar. Bu ülke dünyada iyi tanıdığıma inandığım yerler arasında yer alır.
Hayatımın bir bölümünü Kaddafi?nin zirvede olduğu dönemde burada geçirdim. O Kaddafi ki, o dönemde bile geceyi nerede geçirdiğini hangi konutunda gecelediğinin sır gibi saklandığı dönemdi.
Biz başkalarına çocukken yabancı yerine “ecnebi” derdik. Ama bizlere de ?ecnebi? dendiğini Libya?da yaşamıştım.
Libyalılar oluk gibi akan paraları nereye harcayacaklarını bilemez, işlerine yarasın yaramasın gördüklerini çılgınca satın alırlardı.
Fakir yoktu, dilenci hiç ama hiç görmemiştim. Petrolden akan milyar dolarlar silah ya da başka yerler yanında bir şekilde halkın cebine ya da refahına yönelirdi.
?Cemiyye? adı verilen mağazalardan gelir düzeyi düşük halk adeta bedavaya şeker, pirinç, makarna gibi temel tüketim mallarını alırdı.
Bu refahın halkı memnun etmeyen tek yönü halkın adeta bir komünist rejim de gibi yaşamaya zorlanmasıydı.
Para var ama eğlence, istenilen film, içki, dans gibi bir çok insanın tercih ettiği yaşam şeklinin kapalı olması sıkıntı yaratmaktaydı.
Halk birbirinden habersiz bilgi toplayan beş farklı istihbarat örgütünden öcü gibi korkardı. Sizi kendilerine samimi bulurlarsa ?O? ?Deccal?dı. Onun yani Kaddafi?nin ideal bir toplum (Cemahiriyya) yaratma girişimi halktan taraftar bulmadı asla.
1980?li yılların ortalarında Kaddafi ile yolum bir kere daha kesişmeye başladı, ama o bizim restimizi görmeyince bu girişim de yarıda kaldı.
O dönemde Kaddafi Türk Gazetecileri ile bir toplu buluşma önerisi getirmişti, gazetecilerin en ustası Haldun Simavi, Kaddafi?ye rest çekti, eğer görüşmeyi sadece Günaydın adına Ahmet Coşkunaydın ile yaparsa biz katılacaktık.
O buluşma gerekleşmedi. 1512-1912 yılları arasında Osmanlı egemenliğindeki bu ülkeden Romalılar, Vandallar, Bizanslılar, İtalyanlar gelip geçmiş.
1 milyon 700 bin kilometrekarelik çoğu çöl bu dev ülkede 6.5 milyon insan yaşıyor. İthalatı 25, ihracatı nerdeyse 45 milyar dolar.
46 milyar varil petrol rezervine sahip, doğalgaz ve yeraltı tatlı su denizine sahip. Kişi başına gelir yaklaşık 14 bin dolar.
Kaddafi ülkesine çok şey kazandırdı. 1980?li yılların başına kadar tıp ve eczacılık fakülteleri bile yoktu ülkede.
1951 de İtalyanlardan bağımsızlığını kazanan ülkede ilk petrol de 1959 yılında bulundu.
Bugün dünyayı, Libyalılardan çok onların petrolü daha çok ilgilendiriyor sanırım. Kim bilir belki de petrol Araplara uğur yerine uğursuzluk bile getiriyor olabilir!
Önümüzdeki günlerde Libya?da aşiretlerin birbirini yok etmesinin önüne geçmek için Batılıların bulunacakları ?insani askeri müdahale? her şeyi gösterecek! CNN?den Gazeteci Cüneyt Özdemir?in Seyfulislam Kaddafi ile görüşmesi ise imrenilecek bir başarı örneği. Demek ki gazetecilikte halen ümit var!
sitesinden daha fazla şey keşfedin
Subscribe to get the latest posts sent to your email.